Rodzina dysfunkcyjna – czym jest i jak rozpoznać?
Rodzina to ważny element życia każdego człowieka. Stanowi ona ostoję bezpieczeństwa i wsparcia, a przynajmniej powinna, ponieważ nie zawsze tak jest. W niektórych rodzinach mogą pojawiać się pewnie nieodpowiednie zachowania. Zdarza się, że pojęcia rodzina dysfunkcyjna i patologiczna pojawiają się zamiennie, jednak niesłusznie. Każda rodzina patologiczna jest dysfunkcyjną jednak nie każda dysfunkcyjna ma znamiona patologicznej.
Cechy rodziny dysfunkcyjnej
W rodzinie dysfunkcyjnej opisuje się problem trwale zaburzonych relacji pomiędzy jej członkami. Wpływa to zdecydowanie na stan psychiczny i fizyczny rodziców oraz dzieci. Patologia dotyczy już najpoważniejszych sytuacji, takich jak narkomania, alkoholizm czy przemoc. Innymi słowy rodzina dysfunkcyjna nie jest w stanie zaspokajać: potrzeb emocjonalnych, bezpieczeństwa, rozwoju i wzrastania jej członków.
Do jej charakterystycznych cech zaliczyć można:
- istnienie tzw ,,tajemnicy rodzinnej’’,
- brak ustalonych ról i wzorców zachowań,
- brak zdrowej komunikacji między członkami – jest ona pełna wrogości i agresji albo powierzchowna,
- brak warunków do rozwoju, nie ma miejsca na indywidualność,
- brak przyzwolenia na okazywanie uczuć czy słabości,
- brak akceptacji dla odmiennych postaw i opinii.
Funkcjonowanie rodziny dysfunkcyjnej
odnosi się do zakazu ufania komukolwiek, ponieważ uważa się, że zaufanie wiąże się z krzywdą. Z tego względu dziecko czuje się ciągle zagrożone, słabe i niepewne. Nie może zaznać poczucia bezpieczeństwa.
